 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Карункавы вэлюм у колер асеньняга неба
Застаўся на хвойцы, дрыжачай ад брэху сабак.
Ад блізкасьці зьвера загоншчыкі быццам асьлеплі,
Інакш не ад’ехаць бы мне з-пад нагляду ніяк.
Мой князь, малады і зацяты, карбач прыўздымае.
Ён добра наўчыўся ударам адным забіваць.
А я ад’язджаю, і пушча мяне паглынае,
І на'т паляўнічых рагоў тут ужо не чуваць.
Я іншую музыку чую. Я помню музыку,
Які за агністыя вочы, за песьні зь нябёс
Зрабіўся ахвярай – было паляваньне вялікім.
Ён доўга ўцякаў – і загінуў бяз крыку, бязь сьлёз.
Нічога мой князь не сказаў ні тады мне, ні потым.
Ды лютні сваёй не знайшла я аднойчы нідзе.
Прысады палаца схавалі мой скрушлівы роздум,
Каханьне ж схаваць – толькі ў лесе, зямлі ці вадзе.
Змыкаюць пушчанскія хвоі над сьцежкаю шаты,
І конь спатыкаецца...
Можна яго адпусьціць.
Дарую зямлі беларускай убор свой багаты,
А душу – душы, безь якой я ня згодная жыць.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
